Als je een prachtige, nieuwe lens hebt gescoord, dan wil je die natuurlijk meteen uitproberen. En waar kan dat beter dan “in mijn achtertuin” Eindhoven Zoo! Of nou ja, bijna in mijn achtertuin, want eerlijk is eerlijk: Eindhoven Zoo ligt dus eigenlijk in Nuenen. Verwarrend? Zeker. Voorheen heette de dierentuin dan ook Dierenrijk Europa, geen idee waarom die naam is aangepast. Persoonlijk vond ik dat leuker. 

Maar goed we dwalen af,  wat neem je dan allemaal mee als amateurfotograaf? Eerst stond ik nog te dubben over m’n fototas. Mijn schoudertas was ooit ideaal toen mijn camera nog een lekker compact vriendje was. Maar nu, met een lens van minstens 25 centimeter, werd de schoudertas te klein. Dus de rugzak van zolder gehaald en alles er netjes in gepropt. Naast de gloednieuwe lens heb ik ook mijn Tamron 16-300mm meegenomen, want tja... je weet maar nooit. Telelenzen zijn top, maar probeer er maar eens een aapje van een meter afstand mee te fotograferen. Dan zie je óf een oog óf een oor als je geluk hebt. De minimale scherpstelafstand van 2,2 meter is op zo'n moment je grootste vijand. En dan het statief. Liefdevol in de achterbak gelegd, keurig meegenomen… om vervolgens lekker in de auto te laten liggen. Want waarom zou je jezelf ontzien als je ook gewoon de hele dag een camera van 3,5 kilo om je nek kunt hangen? Precies. Hallo spierpijn en last van je pols. haha Oeps! Eigenwijs is ook wijs toch??

Eenmaal binnen in het park werd ik direct begroet door een stel nieuwsgierige stokstaartjes. Dus: camera in de aanslag! Maar helaas, dat bleek iets té enthousiast. Hun verblijf is compact, omringd door glazen wanden van zo’n 1.60 meter hoog, en ik stond eigenlijk net iets te dichtbij. Resultaat: veel wazige foto’s en een paar lucky shots. Maar hé, die paar die wél lukten? Pure vreugde. Even verderop lagen een groepje otters heerlijk tegen elkaar aan in het zonnetje. Zó schattig, echt het perfecte plaatje… tot er een meneer besloot grappig te zijn door een stok het verblijf in te gooien. Weg familiefoto. Alleen maar natte, wegduikende otters. Hier kan ik zo slecht tegen en het kriebelde dan ook om deze meneer aan te spreken, maar wat schiet je er mee op... Naast een verhitte discussie helemaal niks... Dus knop om en door....

En zo liep ik verder door het park en had ieder dier eigenlijk wel z’n eigen uitdaging:

De luipaarden, die lagen met hun rug naar me toe te zonnebaden. De zwarte alpaca’s, geheel verstopt in de schaduw. De chimpansees, alsof ze zich expres verstopten. De lynx, speelde verstoppertje achter een heuvel. Vogelrijk, Gesloten. Het losloopgebied van de maki’s, Overgeslagen. Waarom? Omdat ik dacht: met deze lens heeft dat geen zin. Maar toen ik dit thuis aan het typen was, dacht ik ineens: “DUH! Ik had toch ook die Tamron bij me…” Maar goed dat is iets voor een volgende keer om bij stil te staan. 

Dan mijn favoriet: de neushoorn! Mensen die mij echt goed kennen weten dat dit mijn lievelingsdieren zijn. Lekker log, totaal niet onder de indruk van wie of wat dan ook, en ze staan letterlijk stevig met beide benen (of vier??)  op de grond. Dus ik vol enthousiasme naar hun verblijf, om vervolgens begroet te worden door een dikke kont. Ja, echt. Meneer stond met zijn achterwerk naar me toe en mevrouw lag met haar kop verstopt achter wat struiken. Tja, volgende keer beter. Gelukkig werd ik getrakteerd op een onverwachts moment toen ik omhoog keek: boven het neushoornverblijf staan van die hoge palen waar ooievaars hun nest hebben. En ik zag nét op tijd hoe een van de ouders z’n jongen te eten gaf. Klinkt lief, hè? Tot je ontdekt dat ze hun slijm uitspugen als voeding. Echt. BAH. Maar de foto’s zijn het waard.

Bij de olifanten had ik meer geluk. Prachtige dieren. En net toen ik dacht dat ze rustig van de zon stonden te genieten, begonnen broer en zus met elkaar te stoeien. In het water nog wel! Dat leverde echt toffe plaatjes op. Halverwege heb ik van lens gewisseld omdat ze te dichtbij kwamen (wat een luxeprobleem, hè?). En ja, het kwaliteitsverschil is merkbaar, maar de foto’s zijn alsnog hartstikke leuk geworden. 
Ook bij de tijgers en beren was het feest! De tijgers kregen hun maaltijd en de beren besloten de zwemvijver in te duiken en nog wat te ravotten. Maar de grootste verrassing van de dag? De gieren! Nooit gedacht dat ik zó enthousiast kon worden van gieren. Maar wow… die foto’s zijn echt kneitergoed gelukt. Scherp, gedetailleerd, en gewoon BAM! Daar doe je het voor!! 

En behalve het fotograferen zelf, was ik ook echt bewust bezig met m’n instellingen. Geen automatische stand meer, nee hoor. Diafragma op f/5.6 (dankzij de lens), en ik heb meerdere keren de ISO aangepast. Soms goed, soms totaal verkeerd. Overbelichte kiekjes, onderbelichte drama’s, alles kwam voorbij. Maar hé: al doende leert men. Om het helemaal eerlijk te houden, heb ik ook bewust wat ‘mislukte’ foto’s bewaard. Want nee, ook bij mij is het echt niet allemaal één grote lucky shot show. En juist door die mindere resultaten leer je het meeste. Toch?